Ze is gestorven hoor ik.
Amélie was in het woonzorgcentrum, had een zo liefdevolle uitstraling.
Als ik naar haar tafel keek in de eetzaal zochten mijn ogen automatisch de hare en keek ze ook altijd op omdat ze wist dat ik keek.
Dan volgde een warme blik met lichtjes in haar ogen die straalden die mijn ogen weer aanstaken.
Woorden waren tussen ons niet nodig.
Ze huilde, hoorde ik, toen ik door de gang liep en ging kijken
Ze vertelde veel waarvan ik niet veel begreep maar ik bleef naast bed luisteren
zakdoekjes geven, 'ns knikken, 'ns lachen, een aai over haar bolleke
tot haar kleindochter binnenkwam en ik ging weg.
Hey! riep ze me achterna
'Dit zal ik nooit vergeten!'
en ze stak haar verrimpeld vingertje erbij in de lucht...
en ik was geraakt door zoveel liefdevolle warmte en dankbaarheid...
Hoe kan ik zoveel betekend hebben nu?
en toch
en toch
gelukkig was ik bij haar gestopt, had ik tijd genomen.
Later zie ik haar naam ergens en ik voelde: ze gaat sterven.
Ik vroeg een collega daar hoe het met haar was en dat ik denk dat ze gaat sterven.
Ik bleef bij haar.
Zij blijft nu bij mij.