Oh dit is boeiend.
Ik leer momenteel duidelijk te communiceren wat nodig is.
Ik leer, en die zit erin, hoeveel mensen via facebook zoooo graag willen helpen, dan plots niet meer reageren op berichten, waardoor ik ook op die helpende hand niet kan rekenen.
En ik weet nu hoe t is om dit te voelen en hoeveel hulpbehoevenden zich dag in dag uit voelen. Kan ik zelf tegengewicht bieden, wil ik het anders doen en hoe.
Ik ga er bewuster mee omgaan de komende tijd. Hoe reageer ik als iemand hulp vraagt, blijft t bij mooie woorden of schiet ik ook in actie, al is het maar door duidelijk te zijn en te zeggen dat t niet kan.
Ik besef nu hoeveel ik op vader lijk.
Is om 23u de wasmachine van de buurvrouw kapot dan gaat hij die wasmachine maken en ns kijken.
Lukt t niet? Dan vond hij wel ergens een tweedehands wat misschien n oplossing was?
Tussenin ging hij nog eens horen of hun machien nu al vermaakt was...
Heel de buurt/wereld was zijn familie.
Vaak moesten we hem thuis missen omdat de ene of de andere zijn hulp nodig had.
Betrokkenheid, verbinding, hij had daar geen lichtjeswandelingen of uiterlijk vertoon voor nodig.
Papa, ik lijk steeds meer op jou.
En daar ben ik dankbaar om.