Ik hoorde en hoor mezelf dat vaker meedelen aan anderen. Ik heb een idee!
En dan heb ik weer iets (uit)gevonden, gecreëerd, verzonnen wat ikzelf best grappig, rakend, ontroerend of gewoon origineel vind. Niet zelden kijkt de andere mij dan aan met een blik: 'Ojee, daar gaan we weer'.
Ik lijk wel een vat vol creaties. Ik dacht dat dat wel ging minderen met het 'ouder worden' maar neen, helaas, het wordt alsmaar boeiender.
Hoe kun je leven zonder te creëren? Je moet toch ergens ooit eens iets verzonnen, uitgevonden hebben dat uniek van jezelf komt?
Ik herinner me ooit een therapeut die mij, heel ernstig, meedeelde: Nu even niks nieuws doen of beginnen, het is even genoeg geweest. Ik wist niet wat ik hoorde! Wat dan, met die scheuten, die uit het niks te binnen schieten? Toch zonde om die te laten verkommeren.... Ik volgde deze raad dan ook niet op, gelukkig.
Laat die scheuten maar schieten, koester die unieke ideetjes en kijk eens welke stappen je kan zetten om ze tot leven te brengen en in de wereld te zetten. Er is veel meer mogelijk dan wij ons voor mogelijk houden!
Laat jij je scheuten groeien of vertrappel jij ze onder uitvluchten?
Geef je ze voldoende liefde, aanmoediging, bevestiging of bekritiseer je ze tot 'onkruid'?