Iemand gaf een gevoel weer, een beleving. De reactie daarop was: dat is niet zo, het is omdat....enz enz...
Ik voelde een diepe pijn bovenkomen.
Ik maakte het onlangs zelf weer mee. Ik kan deze noot niet spelen met de sopraanfluit. Reactie: jij kan dat wel.
Ik voel hier of daar pijn. Neen dat kan niet.
Ik ervaar dit als zus of zo. Neen dat is niet zo,het is zus en zus en zo.
Als ik als kind vroeg 'waarom'. Daarom!
Het was een terugkerend patroon bij mij, van kindsbeen af. Je wil iets meedelen maar neen dat kan niet of neen dat is echt niet zo of maar neen dat klopt hélemaaaal niet. Ik werd continu afgeblokt. Vervolgens ging ik dan maar zwijgen, vermits mijn spreken er toch niet toe deed. Op den duur zeg je zo min mogelijk nog want het gaat weer niet 'juist' zijn.
Ik ben kortademig ( het was beangstigend). Huisarts: jij kan niet kortademig zijn! Bleek ik achteraf een covidinfectie doorgemaakt te hebben.
Wat zeggen die reacties eigenlijk? Dat wat jij zegt klopt niet, kan niet, zwijg maar, ik weet hoe het in mekaar steekt, stop maar met praten, het klopt sowieso niet...
De verteller voelt zich niet gehoord, niet gezien, niet begrepen. Je mag er eigenlijk niet zijn zoals je bent, denkt, voelt en je uit. Je hebt het anders te zien, je hebt echt anders te zijn. Je wordt aan de kant geschoven: kan niet, mag niet, klopt niet.
Waar blijft die verteller dan nog met zijn authentieke gevoel?
Waarom kunnen die authentieke gevoelens niet gewoon gerespecteerd worden?
Opdat iemand in zijn wezen gezien en gehoord wordt vanuit respect?
Schrijven is mijn weg terug tot uiten van dat wat er wel mag zijn.
Dansen en muziek ook.
Sta jezelf op de eerste plaats toe te mogen zijn wie je bent en word niet iemand anders omdat het zogezegd niet klopt, niet kan en niet juist is wie jij bent.