Annemie dat ben ik.

Van kindsbeen af speelt taal en woord een grote rol in mijn leven.

De voordrachtwedstrijden van het Davidsfonds in ons dorp, die koester ik. 

Ik liet mijn poëziealbums rondgaan bij familie en vrienden. 

Dan kwam er een schrift met mooie spreuken die ik daarin bijhield.

Later begon ik zelf wat te rijmen en ik droomde van een eigen poëzieworkshop die ik gaf.

Nog later, vooral in moeilijke momenten in mijn leven, trok ik me op aan de woorden en spreuken die her en der op het juiste moment op mijn weg leken te komen. 

Gaandeweg kreeg ik zelf ingevingen die ik begon neer te schrijven, 'scheuten' zoals ik ze noem. 

Deze groeiden uit tot een verzameling tekstjes en poëzietjes.

Ze gaven en geven me zelf vaak de moed, kracht, troost, liefde en levensvreugde die ik nodig had en heb.

 

Enkele jaren geleden ontdekte ik frequentietherapie.

Kort samengevat redde dit mijn leven toen letterlijk.

Dankbaar dat ik nog leef en dankbaar voor de woestijntocht destijds.

Een tocht van ploeteren in duisternis, roepen maar niet gehoord worden, leren luisteren naar en  blind volgen van mijn intuïtie, vallen en opstaan en weer vallen en weer opstaan ....

Mijn belangrijkste levensles hieruit:

Het is niet omdat dokters mij opgeven, dat ik mezelf moet opgeven.

Het is niet omdat anderen mij opgeven, dat ik mezelf moet opgeven. Het is niet omdat anderen niet in mij geloven, dat ik niet in mezelf moet geloven. Het is niet omdat anderen niet naar me willen luisteren, dat ik niet meer naar mezelf moet luisteren.

Wie zichzelf opgeeft, is bij voorbaat verloren en kan niet meer geholpen worden.

over Emma